Mijn naam is Mariska van Dam en ik ben 40 jaar.
Al bijna 20 jaar ben ik samen met Hans. Samen met onze fantastische honden Boris en Cartouche wonen wij met heel veel plezier in de Betuwe.
Mijn hobby’s? Wandelen met de honden, racefietsen, lezen, ademsessies ervaren en mezelf continue blijven uitdagen en ontwikkelen.
Mijn missie? Ongewenste kinderloosheid bespreekbaar maken, laten zien dat je zonder kinderen ook een heel mooi en waardevol leven kunt leven én vrouwen coachen die hier nog mee worstelen en geen idee hebben hoe nu verder.
Werkwijze, kenmerken en kwaliteiten als coach én mens
In mijn coaching vind ik het ontzettend belangrijk om een veilige plek te creëren voor het uiten van jouw gevoel. Voor een lach en een traan. Voor een duik in de diepte maar ook voor heerlijke nuchterheid.
Als Intuïtief coach vind ik het ontzettend belangrijk om samen af te stemmen wat jij, op dat moment, nodig hebt. Als je bijvoorbeeld heel moe bent gaan we iets anders doen dan wanneer de tranen hoog zitten.
Ik heb een scala aan werkvormen in mijn rugzak zitten en daar pakken we iets uit dat jou, op dat moment kan helpen. Dat kan een wandeling zijn in de natuur, een ademsessie, een reikibehandeling, een creatieve opdracht, een meditatie of visualisatie, een familie-opstelling of een van de vele andere werkvormen die ik beheers.
Uit ervaring weet ik dat alleen praten niet genoeg is. We blijven dan veel te veel in ons hoofd zitten terwijl het juist zo belangrijk is om weer te voelen, contact te maken met je lichaam. Onverwerkt verdriet en trauma’s zetten zich vast in je lichaam, hier kun je onbewust last van hebben. Lichaamswerk (ademsessies en reiki) is daarom een essentieel onderdeel in mijn coaching.
Reden om coach te worden
Als geen ander weet ik hoe het is om geen kinderen te mogen krijgen. Ik weet hoeveel pijn en verdriet dit doet, ik weet waar je allemaal tegenaan loopt. Maar ik weet ook hoe je je leven weer op de rit kunt krijgen, hoe je weer kunt genieten van dat wat er wel is, hoe je weer bij je gevoel, kracht en liefde voor jezelf kunt komen, hoe je je leven samen met dit verdriet toch heel mooi vorm kunt geven.
Drie jaar geleden, al wandelend met de hond, kreeg ik ineens in de gaten dat ik iets met mijn verhaal moest doen. Dat ik een boodschap heb. Ik kan niet anders dan mijn verhaal delen en vrouwen die hiermee worstelen begeleiden en inspireren. Ik vind het echt een cadeau om dit te mogen doen.
Eventuele eigen ervaring rondom ongewenst kinderloos zijn
Ik had 1 hele grote droom; moeder worden. 17 jaar geleden gingen we dat avontuur aan. Maar helaas ging het niet zo makkelijk als gehoopt. Na ruim een jaar maakten we een afspraak bij de huisarts en werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Verschillende onderzoeken werden gedaan tot een kijkoperatie aan toe maar een oorzaak werd nooit gevonden.
6 IUI-behandelingen volgden, zonder resultaat. We mochten beginnen met IVF. Zo, dat was niet niks. Heftig. Met nieuwe hoop gingen we aan de slag. De eerste poging volgden met een aantal extra terugplaatsingen cadeau. Maar ook nu sloeg er niets aan. Alles zag er altijd top uit zowel bij mij als bij Hans maar het bleef gewoon niet zitten.
We verhuisden van het westen van het land naar het midden van het land. Gewoon voor de leuk. We namen even afstand van het hele traject. Even rust… even niets. Weer even leven! Wie weet wat dat ons zou brengen, er is tenslotte nooit een oorzaak gevonden!
Helaas, ook ‘je zinnen verzetten’ en ‘het roer omgooien’ zorgden er niet voor dat ik zwanger werd. We besloten er weer opnieuw voor te gaan. Dit keer in een ander ziekenhuis. Naast dat dat praktisch was, hadden zij er wellicht andere ideeën over of gebruikten zij andere technieken.
Opnieuw gingen we vol goede moed aan de slag met poging 2. Prikken, hormonen, echo’s, een vreselijk nare punctie, mooie embryo’s en weer een aantal terugplaatsingen volgden. En weer volgde de uitslag ‘helaas mevrouw, het is niet gelukt’. Woorden die nog altijd nagonzen in mijn oren.
Na de 2e poging was het voor ons klaar. Dit wilden we niet meer. De achtbaan van heel veel hoop, verdriet, boosheid en teleurstelling en dat keer op keer, ging sluiten. Het was genoeg geweest. We wilden weer gaan leven, gaan genieten van dat wat we wel hebben en kunnen. Ons leven opnieuw inrichten en vormgeven.
Ik was begin 30 dus we konden altijd nog een poging wagen maar dat is nooit meer gebeurd. Wij zijn enorm gaan genieten; ik ben mijn eigen bedrijf begonnen (ook een grote wens), ik volg regelmatig opleidingen en trainingen, Cartouche kwam in ons leven, we zijn opnieuw verhuisd en sinds anderhalf jaar hebben we een tweede hond, Boris, erbij. We genieten van de vrijheid die we hebben. Al neemt dat niet weg dat we het heel graag anders hadden gezien en dat we ook nog weleens geconfronteerd worden met ons verdriet. En dat is helemaal oké.
En verder...
Ik heb een hele duidelijke missie! Ongewenste kinderloosheid bespreekbaar maken. Mijn verhaal maar ook die van andere vrouwen delen.
Praten over ongewenste kinderloosheid is voor veel mensen enorm lastig. Zowel voor mannen en/of vrouwen die hiermee moeten dealen als voor hun omgeving. Niet alleen als je midden in je vruchtbare levensjaren bent of tijdens een super intensief ziekenhuistraject, ook en misschien wel juist daarna. Door verhalen te delen hoop ik dit stille verdriet licht én lucht te geven.
Daarnaast hou ik van het organiseren van evenementen en bijeenkomsten. Daarom organiseer ik regelmatig kleine bijeenkomsten voor vrouwen die ongewenst kinderloos zijn en hierover willen praten met gelijkgestemden. Wauw, dit vind ik zo leuk om te mogen faciliteren. De reacties na afloop zijn zo mooi. Dit maakt me echt intens dankbaar.
Mijn guilty pleasure? Macarons en cheesecake van Tout Patisserie uit Amsterdam. Echt, hier kun je me ’s nachts voor wakker maken.
