Tot twee keer toe heb ik een miskraam gehad en deze gebeurtenissen hebben er bij mij énorm ingehakt. Wat was ik stuk van verdriet! Wat voelde ik me leeg en verloren. Ik vond het zo wrang en oneerlijk dat het na respectievelijk 14,5 en 18 jaar ‘proberen’ alsnog mis ging.
De eerste periode was ik naast intens verdrietig ook boos en teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf en mijn lijf, maar ook boos op de situatie en op de hele wereld. Ik heb wel meer dan eens gedacht dat ik liever dan helemaal niet zwanger was geweest. Dat nog liever dan dit intense verdriet.
Nu ik een paar jaar verder ben, denk ik daar duidelijk anders over. Ik ben nu dankbaar dat ik twee keer zwanger heb mogen zijn. Dat er twee kleine zieltjes zich aan mij hebben willen verbinden. Ik voel deze verbintenis namelijk elke dag! Mijn twee meiden (zoals ik ze altijd liefkozend noem) zijn namelijk een onderdeel van mij en hier ben ik zo dankbaar voor! Ik koester het contact dat ik met ze heb, hoe vaag dit misschien ook klinkt. Als je mij dit had verteld voordat ik dit zelf ben gaan ervaren, had ik je waarschijnlijk aangekeken met een blik van: “Ben je niet goed?”
En ergens vind ik het nog steeds vaag klinken en onwerkelijk. Maar weet je… of het nou écht zo is, of niet, dat doet helemaal niet ter zake. Voor mij is dat ‘contact’ enorm waardevol. Het voelt voor mij alsof ik in mijn leven geholpen wordt door twee kleine, wijze gidsen die constant bij mij zijn. Hoe mooi kun je het hebben 🤍
Ik kies er heel erg bewust voor om stil te staan bij de dagen waarop ik de miskramen kreeg en de dagen waarop ik uitgerekend was. Dagen waarop ik weer even terugdenk aan de momenten dat het misging en mijmer over hoe het had kúnnen zijn.
Met de jaren merk ik heel duidelijk dat deze dagen steeds minder zwaar zijn, minder beladen. De eerste jaren waren ook vooral de dagen in aanloop van dé datums heel zwaar en voelde ik me heel rot en verdrietig. Nu is dat verdriet er soms ook nog wel, maar het zijn nu meer korte momentjes, verspreid over jaar. Momentjes waarop mijn verdriet en gemis weer even aangeraakt worden en dat mág ook. Ik laat het er meestal gewoon even zijn, doorvoel het, zodat er daarna weer ruimte ontstaat om weer verder te gaan. Ruimte om te genieten van het leven, van de kleine, mooie dingen die het leven zo mooi maken. En dan realiseer ik me weer hoe gelukkig ik ben… ook zónder kinderen. Iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Sinds ik die verbinding met mijn meiden zo duidelijk voel, kan ik veel beter omgaan met mijn miskramen en mijn kinderloosheid. Het heeft als het ware een plek, het is geïntegreerd in mijn leven. Mijn miskramen, mijn lange traject en mijn kinderloosheid hebben me gemaakt tot wie ik nu ben… en ik ben blij met wie ik nu ben.
Carla Beukers