De aanhouder wint… zeggen ze…
Alle opmerkingen van mensen heb ik wel eens voorbij horen komen. Van “Je moet er niet zoveel mee bezig zijn”, tot “Dan neem je toch een hond”. En van “Dan is het niet voor jou weggelegd” tot “Dan moet je eens bij mij langskomen”. Allemaal opmerkingen van mensen die blijkbaar geen idee hebben hoe het écht is als je ongewenst kinderloos bent. Die geen idee hebben hoe ze anderen kunnen kwetsen met zo’n ondoordachte opmerking.
Opmerkingen die mij ook echt pijn hebben gedaan, maar die ik ergens ook wel weer kon relativeren. Want ze kwamen ten slotte van mensen die niet wisten hoe het is, die zich daar geen voorstelling van kunnen (of willen) maken. Dus ergens kon ik het die mensen dan ook niet kwalijk nemen. Het ís ten slotte ook iets wat moeilijk voor te stellen is.
Net zo goed als ik me niet echt voor kan stellen hoe het is om in een rolstoel te zitten, brandwonden in mijn gezicht te hebben, een ouder te hebben die dement is, of… vul maar in. Allemaal situaties die je denk ik pas echt begrijpt als je er zelf mee te maken hebt (gehad).
En dus zeggen mensen in hun onwetendheid en onbeholpenheid nog wel eens net de foute dingen.
Maar dan is er nog een andere categorie opmerkingen. Opmerkingen in de trant van “De aanhouder wint”. Deze opmerkingen komen dan juist vaak van mensen bij wie het uiteindelijk wél gelukt is. Mensen die dus wél weten hoe het is als het steeds maar niet lukt, hoe het is om te moeten leven tussen hoop en wanhoop en te leven met de teleurstellingen.
En dus merk ik dat als deze mensen zeggen “De aanhouder wint”, het me nu nog steeds raakt (ook al snap ik ook hoe lief het vaak bedoeld is).
Want ben ik dan geen aanhouder? Ik die, verdeeld over 18 jaar, zo’n 15 jaar ‘bezig’ geweest ben om mijn kinderwens uit te laten komen. Ben ik dan geen doorzetter?
Ik ben absoluut een doorzetter, want anders had ik het nooit zo lang volgehouden, was ik al véél eerder afgehaakt ten slotte.
(Of eerder stoppen voor mij persoonlijk misschien veel beter was geweest is een hele andere discussie, die is voor een later tijdstip.)
Weet je… het is dus helemaal niet zo simpel. Want de aanhouder wint simpelweg gewoon niet altijd. Net zoals wekelijks een lot kopen, niet wil zeggen dat je ooit de loterij gaat winnen. Is het ook niet zo dat als je maar 18 jaar blijft proberen, dat je dan dus een kindje krijgt.
Het leven is namelijk helemaal niet zo maakbaar als wij soms (willen) denken. Doorzetten en je best doen leidt gewoon niet altijd tot het gewenste resultaat. Hoe graag we iets ook willen, niet alles is voor iedereen mogelijk.
“De aanhouder wint” is voor mij overigens op een andere manier wél van toepassing. Door mezelf de ruimte te blijven geven voor mijn emoties en door te blijven kijken naar wat voor moois er wél in mijn leven is, kan ik nu oprecht zeggen dat ik gelukkig ben! En dat is zeker niet zonder slag of stoot gegaan, hiervoor heb ik ook echt aan moeten houden, echt door moeten zetten. Het volhouden en ervoor blijven gaan, is iets wat me tijdens het traject op de been heeft gehouden, maar nu iets dat me heeft doen inzien dat je ook zonder kinderen een mooi en vervullend leven kunt leiden!
Dus ja… de aanhouder wint!
Carla Beukers