‘De hoop voorbij’ is een boek met ervaringsverhalen over ongewenste kinderloosheid. Op openhartige en aangrijpende wijze vertellen 27 mensen/stellen hun eigen verhaal. Over hun diepgewortelde kinderwens, hun pogingen om deze wens uit te laten komen en over het moment dat ze hoorden, of moesten beslissen, dat er nooit een kindje zou komen. Maar ook over de periode daarna, als ze de hoop voorbij zijn. Want hoe ga je om met deze pijn, dit verdriet? Hoe verwerk je zo’n groot gemis van iemand die er eigenlijk nooit is geweest? Hoe ga je om met kinderen in je omgeving?
Als je grootste droom nooit uit gaat komen, moet je op zoek naar een nieuwe droom, nieuwe zingeving. Sommige van de schrijvers hebben deze zingeving al gevonden, anderen zijn nog zoekende. Ieder mens is tenslotte uniek, iedere situatie is uniek.
‘De hoop voorbij’ biedt steun en herkenning voor mensen die ook ongewenst kinderloos zijn. En tevens biedt het inzicht voor hen die dat niet zijn. Want hoe is het nou écht om ongewenst kinderloos te zijn?
De schrijvers aan het woord
Wanda
“You are my missing piece.”
Angelique
“Je kan niet alle dromen uit laten komen, maar je kan wel kiezen voor je eigen geluk.”
Rozemarijn Brynaert
“Zet met Moederdag ook eens alle kinderloze moeders in de bloemetjes, voor het onzichtbare gevecht dat ze dagelijks tegen het verdriet en de vooroordelen voeren.”
Elly Ouwens-Brunia
“Toen de arts zei dat ik uitbehandeld was, voelde ik me bijna letterlijk in een groot gat verdwijnen.”
Leve
“Moeder ben je in je hart. Soms onzichtbaar voor de buitenwereld maar zichtbaar in gevoel.”
Miranda Ellen-Zeijseink
“Mijn lichaam heeft voor mij besloten dat ik geen kinderen mocht krijgen, ik ben op deze aardkloot gezet met een andere reden.”
Eline
“Ik zal nooit afscheid kunnen nemen van mijn kinderwens, want die was er, is er en zal er altijd blijven.”
Janet
“Soms moet je een doel laten gaan om verder te kunnen in het leven.”
Elin Julia Karlmark
“Mijn vriendin verwoordde het een keer fantastisch toen ze zei: Jij bent de minst kinderloze vrouw op aarde.”
Lilian
“Nu we midden in het traject zaten, rekten we onze grenzen steeds verder op.”
Inge
“Kinderen krijgen, overgewaardeerd en geen garantie voor je levensgeluk. Waarom doet het dan toch zo veel pijn dat het überhaupt geen optie is?”
Sacha Granzier-Ronden
“Ik voelde me bedrogen, bedrogen door mijn eigen lichaam.”
Chantal Paffen
“Het leven is niet zo maakbaar als vaak gedacht wordt.”
Yvonne Eijzinga
“Ik maak de Balans van mijn leven op en dat doet Zeer.”