De overgang, of…
Dit jaar word ik 50, best een dingetje moet ik toegeven. Het klinkt ten slotte zo oud, zo ‘middelbaar’. En dat terwijl ik me nu niet anders voel dan toen ik 38 was ofzo. Maar hoe je het ook wendt of keert… de tijd tikt gewoon door.
De afgelopen twee, drie jaar merkte ik al wel wat veranderingen in mijn cyclus, al was het niet de verandering die ik had verwacht. Ik ging er namelijk helemaal van uit dat als ik richting de overgang zou gaan, mijn cyclus geleidelijk langer zou worden. Maar waar ik altijd een cyclus van 30-32 dagen had, was dat de afgelopen jaren zo’n 25-28 dagen, met soms een uitschieter van 21 of 33 dagen. In plaats van minder vaak, was ik dus zelfs nog váker ongesteld dan hiervoor.
Hoe jammer dat ook was, ongesteld zijn is ten slotte niet echt een pretje, ik kon het prima handelen. Vooral omdat ik veel minder buikpijn had dan vroeger en er dus gewoon minder last van had.
Tot 2021…
Want terwijl ik dit schrijf, is het ondertussen dag 40 van mijn cyclus en ben ik nog steeds niet ongesteld. Tijd voor een feestje zou je zo zeggen. Dat had ik vooraf ook gedacht, maar in de praktijk viel dat de afgelopen week nogal tegen.
Het maar niet ongesteld worden, raakte ineens heel erg mijn kinderloosheid. Het raakte het gevoel van ‘zou het toch…’, dat ik zo’n 18 jaar gehad heb. Het gevoel van hoop en onzekerheid. En dat gevoel wil ik helemaal niet meer! Ik was juist zo blij dat ik niet meer hoefde te leven tussen hoop en wanhoop.
Want ook al weet ik met mijn verstand dat de kans op een zwangerschap op je 49e nihil is (zeker met mijn verleden), mijn gevoelens namen zo af en toe echt een loopje met me. Pas een jaar ná je laatste menstruatie ben je niet meer vruchtbaar ten slotte, dus het kon nog steeds…
Mijn gedachtes schoten dan ook regelmatig álle kanten op. Van stiekem hopen dat ik misschien tóch zwanger zou zijn, tot de angst dat ik misschien zwanger zou zijn. Want ja die angst was ook wel heel sterk. Een zwangerschap zou op mijn leeftijd ten slotte een heel groot risico zijn, voor zowel het kind als voor mij. En stel dát het goed zou gaan, wil je een kind dan wel opzadelen met zulke oude ouders?
Een hoop gedachtes dus die elke keer maar weer door mijn hoofd schoten. En ook al ging ik er niet van uit dat ik zwanger zou zijn en hoopte ik eerlijk gezegd ook dat het niét zo was, toch was er stiekem ook nog steeds die hoop. Want die kinderwens is niet weg, die gaat ook nooit meer weg. Die is zó verankerd met wie ik ben, met mijn zijn.
Maar die kinderwens en die hoop maakte wel dat ik een paar lastige dagen gehad heb. En toen de spanning bij mij teveel op begon te lopen, ben ik toch maar naar het Kruidvat gegaan en heb ik dus een zwangerschapstest gedaan… op mijn 49e… wie had dat gedacht.
Tijdens het testen en het wachten, wist ik niet zo goed wat ik nou het liefst zou zien als uitslag. Maar toen ik zag dat de test negatief was, voelde het eerst wel even heel dubbel, maar de opluchting overheerste al heel snel.
Opluchting omdat het risico te groot is op mijn leeftijd, opluchting omdat ik niet zo’n oude moeder zou willen zijn, maar ook opluchting omdat ik mijn leven zoals het nu is eigenlijk heel erg fijn vind en het echt alles overhoop zou halen.
Nu ik dat zo schrijf vind ik vooral dat laatste heel bizar, want mijn kinderwens is er ten slotte nog steeds. Maar toch zou ik het nu niet meer willen… mijn leven is goed zoals het is en ik ben gelukkig zo!
En nu… moet ik me verzoenen met het feit dat ik nu dus echt in de overgang zit en op dus echt geen 38 meer ben 😉 Tijd voor een nieuwe fase in mijn leven dus!
Carla Beukers