Vaak denken we bij rouw aan het verlies bij overlijden, maar rouw is ook afscheid nemen van een diepgewortelde wens.
Over taboe gesproken, ongewenst kinderloos het blijft een moeilijk vattend iets. Helaas ben ik ongewenst kinderloos en het doet zeer. Nog altijd.
De pijn wordt minder maar het gemis is er vaak. Tijdens een gesprek met een professional zei iemand: maar dit is ook rouw, je moet afscheid nemen van je diepste wens. Ik zag de herkenning, de moodswings, ellendig voelen, zomaar ineens verdrietig zijn. Toen het nog heel vers was kon ik niet op kraambezoek. Soms kreeg ik begrip en soms niet. Ik vond het heel lastig om te horen dat mensen het niet leuk vonden dat ik niet kwam. Maar ik kon het gewoon niet en kon het niet uitleggen. Had er ook geen zin in.
Het is moeilijk om uit te kunnen drukken hoe het voelt om ongewenst kinderloos te zijn. Vaak hoor je: kinderen hebben is ook niet zaligmakend, je hebt de tijd aan jezelf, het komt vast nog wel, adopteren kan ook nog. Dit wilde ik niet altijd horen. Ik wilde gewoon mijn verhaal kunnen doen en dat de anderen aannemen hoe k* het soms is.
In de jaren erna is de taboe er nog wel moet ik zeggen. Mijn rouw is er ook nog blijkt. Soms wordt de pleister weer even los gerukt en moet de inkeping weer dichtgroeien. Het zal altijd bij mij blijven maar het is niet meer zo heftig als jaren geleden.
Ook voor deze rouw staat geen termijn, sta om mensen heen en probeer niet alles te helen met goede adviezen, hoe goed bedoeld ook.
Sanne