Januari 1996 is het ooit begonnen, mijn lange treinreis. Eerst nog een romantisch beeld van het weggooien van de pil en samen een liefdesbaby ‘maken’. Een lieflijk boemeltreintje wat door het prachtige romantische landschap kuierde.
Maar in de loop der jaren is de trein steeds harder gaan rijden en veranderde het lieflijke boemeltreintje in een lelijk ‘monster’. Soms stond die trein even stil (als ik geen relatie had), maar vaak denderde hij door, binnen relaties en zelfs met donoren. En waar het eerst nog een romantisch landschap was, werd ook dat steeds donkerder en grimmiger. Het spoor was vol met butsen, kuilen en onverwachte en scherpe bochten.
Tot twee keer toe was de trein aangekomen bij het paradijs (ik was zwanger!), maar beide keren bleek het een fata morgana en eindigde het in de ‘hel’ (die miskramen heet).
Tussen die 2 periodes door stond de trein even stil en was er rust, tijd om op te laden en weer mezelf te worden. Eigenlijk met de bedoeling om ook niet meer te gaan rijden, maar na een verbroken relatie bleek dat de roep van de trein (en de droom als ultiem ‘eindstation’) te groot was, dus daar ging ik weer. De trein reed vreselijk hard, maar ik ben er met al mijn zijn weer opgesprongen en ben ervoor gegaan, met dus die 2e fata morgana als resultaat.
En sindsdien staat de trein stil…
Stil om nooit meer verder te gaan…
Maar wat nu? Wat moet ik zonder die rijdende trein. Zonder het najagen van mijn droom… mijn enige echte droom!
Eerder rees nog wel eens de vraag of dit station waar ik nu sta wel het station is waar ik wil zijn. Het antwoord hierop was NEE, maar ja, de trein gaat niet meer, die is gestopt.
Nu ik een paar jaar verder ben, blijkt dat er meer treinen rijden. De trein richting het moederschap is inderdaad definitief gestopt, maar al zoekende ontdekte ik ook nog andere treinen die andere routes rijden. Het mooie hiervan is, dat ik ontdekt heb dat die treinen door prachtige landschappen rijden en een heerlijk rustig tempo hebben. En het allermooiste is wel dat ik nu zélf de machinist ben en dus volledig zelf kan en mag bepalen waar ik wil dat die trein heen rijdt en wanneer ik even wil stoppen. Ik heb dus zelf álle touwtjes in handen en bepaal zo mijn eigen route… en dus mijn eigen leven. En dat is heerlijk! Je zou het ook eens moeten doen…
Carla Beukers