De wereld staat stil

mei 6, 2019 | Gastschrijvers

Negen jaar stond de wereld stil. Een reis boeken: oh nee, zal niet gaan, stel dat ik juist dan zwanger ben? Veranderen van job? No can do.

Acht keer: proficiat mevrouw, u bent zwanger. Evenveel keer: mevrouw, ik heb jammer genoeg slecht nieuws voor u. En in de tussentijd staat de wereld stil.

Je gaat gewoon verder, doorgaan, doorgaan. Helemaal niet zo erg, het zal wel eens lukken, er zijn ergere dingen in het leven. Maar alsjeblieft, hou je ‘goede’ raad voor jezelf. Want nee, ik zal niet plots zwanger worden als ik ‘stop er aan te denken’. En ja, ik zal zélf wel beslissen wanneer ik stop.

Op een dag weet je: dit is genoeg geweest. Mijn lichaam is op. Ik ben op. Dit lukt toch niet.

Ze liggen nog in de kast, tientallen doosjes pillen, spuiten, crèmes. Voorlopig blijven ze daar nog een beetje liggen. Zij hebben de verhuizing overleefd. Want dat deed ik. Ik ging verder. We kochten een nieuw huis, zonder die verdomde kinderkamer. Gooiden alle ooit ontvangen babypakjes weg. Ik zocht en vond ander werk.

En weet je, er is licht aan het einde van de tunnel. Na een klein jaar denk ik soms nog: wat had ik jou graag in mijn armen gehouden, wat had ik jou graag gezien. Maar die dagen zijn er niet zoveel meer. Ik geniet van mijn vrijheid, ik geniet van mijn allerliefste man die ik zo uit het oog verloren was.

Volgende week is Moederdag. Die dag is de laatste tien jaar een dag geweest waar ik als een berg tegenop keek. Dit jaar niet. Alle leuke geschenkjes die op Facebook voorbij gaan komen? Die ga ik één voor één liken.
Ga ik zondag denken: waarom ik niet? Tuurlijk. Hoe lang gaat dat duren? 5 minuten. En daarna neem ik een glas wijn en installeer ik mij in de zetel met een boek of met een film. Want ik heb geleerd lief te zijn voor mezelf.

En het leven gaat gewoon verder. Het is lente, en de zon schijnt. Geniet! Er is licht aan het einde van de tunnel.

Sarah D.