Ik ben altijd al een grote dromer geweest en kan me een droom vaak ’s morgens nog goed herinneren. Af en toe droom ik dat ik een kind heb… zo ook vannacht…
In mijn droom was ik de mama van een heerlijk, lief en klein meisje en hield ik haar dicht tegen mij aan. Een meisje dat mij met haar grote, wijze ogen aan lag te kijken. Alsof ze wist hoe bijzonder het was dat ze daar lag in mijn armen. Alsof ze besefte wat voor wonder ze was en wat voor wonder het was dat ze juist in mijn armen lag. Bij mij, bij die ongewenst kinderloze vrouw.
Maar in mijn droom was ik juist niet kinderloos, haar heerlijke warmte en haar lekkere babygeur maakte me dat meer dan duidelijk. Heerlijk was het om daar zo met haar te liggen, haar te bewonderen en haar zo dicht tegen mij aan te voelen. Het voelde echt alsof wij samen één waren, samen in ons eigen wereldje en wat was dat genieten. Een mooier gevoel kon ik me niet voorstellen. Zo moet het dus voelen dacht ik nog…
Een paar keer werd ik half wakker uit de droom, maar ik wilde de droom en dus haar niet loslaten, ik wilde nog even blijven genieten van dit geweldige gevoel. En dus liet ik me weer wegzakken in dit heerlijke gevoel en kon ik nog even genieten van haar aanwezigheid.
Ze maakte me ‘duidelijk’ dat het goed was zoals het was, dat ik hier ben met een reden, dat ik het goed doe en dat ze er op afstand altijd voor me zou zijn en ons verbintenis dus ook ná de droom stand zou houden. Toen ik die bevestiging had gekregen, werd ik langzaam wakker…
Wakker in een leeg bed (mijn vriend was al op), een leeg bed zonder haar.
De hele morgen voel ik me al weemoedig, want wat zou ik deze droom graag écht willen beleven, willen dat die droom waarheid was geworden. Maar naast die weemoed is er ook zoveel dankbaarheid. Dankbaarheid voor het feit dat ze er was, dankbaarheid voor de bevestiging dat ik goed ben zoals ik ben en vooral dankbaarheid voor die verbintenis.
Twee keer heb ik een miskraam gehad en met beide ‘meiden’ voel ik die verbintenis en dat is zó bijzonder en waardevol. En ondanks dat zo’n droom mijn gemis en hunkering naar dat contact natuurlijk echt aanraakt, ben ik vooral dankbaar dat dit soort dromen er zijn. Ze laten me even voelen wat ik ben: een moeder in mijn hart 🤍
Carla Beukers