Jarenlang stond mijn leven in het teken van mijn kinderwens. Hierdoor lag de focus vaak op dat wat er níet was… een kind. Ik heb wat keren gehuild met oud & nieuw omdat er wéér een jaar voorbij was gegaan zonder dat mijn allergrootste wens uitgekomen was. Verdeeld over 18 jaar, ben ik zo’n 15 jaar ‘bezig’ geweest om die droom uit te laten komen. Het voelde regelmatig alsof m’n leven in de pauzestand stond, alsof mijn leven pas écht zou beginnen als mijn kinderwens vervuld zou zijn.
Ondertussen ging het leven verder… relaties, banen, huizen, vrienden, huisdieren… sommige kwamen, andere gingen. Heel veel veranderingen in al die jaren, alleen die kinderwens die bleef. Die was constant aanwezig. Al heb ik me stiekem ook nog wel eens afgevraagd waar ik het allemaal voor deed, of ik dit nog wel moest willen. En tóch ging ik door, zelfs na een pauze van een jaar. Die kinderwens… daar draaide mijn leven om.
Gelukkig heb ik ook echt wel genoten van mijn leven in die periode, deed ik leuke dingen en maakte ik plezier. Al lag het verdriet en het gemis altijd aan de oppervlakte.
Ik ben ondertussen de 50 al gepasseerd en als ik zo terugkijk, dan weet ik niet of ik het wéér zo gedaan had als ik dertig jaar terug in de tijd kon. Er zijn namelijk teveel periodes geweest waarin mijn kinderwens me ‘overnam’. Waardoor er te weinig ruimte was voor andere dingen. Ik had graag meer willen genieten en meer willen LEVEN!
Dus nu geniet ik extra van het leven!
Er zijn nu zelfs momenten dat ik oprecht kan genieten van de dingen die ik kan omdát ik geen kinderen heb. En ja, die dingen had ik graag geruild voor een gezin. Maar aangezien dat er niet is, kan ik dus twee dingen doen… óf blijven hangen in het gemis en het verdriet… óf genieten van wat er wél is in mijn leven. En wat ben ik blij dat ik voor dat laatste heb gekozen. Het leven is daardoor zóveel leuker!
Hiermee zeg ik niet dat ik het nooit meer moeilijk heb met mijn kinderloosheid. Het gemis en het verdriet zijn er soms nog steeds. Alleen neemt dat gevoel me niet meer over. Als het komt, laat ik het er gewoon even zijn, doorvoel ik het als het ware. Om het dan vervolgens weer los te laten en te zien hoe mooi het leven is. Voorheen vocht ik tegen dat gevoel, alleen werkte dat averechts.
Het gevoel mag er namelijk gewoon even zijn en door het daarna ook weer los te laten, komt er zoveel ruimte voor de mooie dingen van het leven.
Het leven is zo kort en ik heb in het verleden al veel tijd en energie gestoken in verdriet en pijn… nu is het tijd om te genieten! Tijd om me open te stellen en te zien hoe mooi het leven is. 💚