Sinds tijden voel ik weer de behoefte om te schrijven, om schrijvend te herinneren.
Precies 13 jaar geleden had ik mijn eerste miskraam. Miskraam, ik blijf het toch een ‘raar’ woord vinden. In mijn beleving verloor ik mijn eerste kindje, want vanaf het moment dat ik zwanger was, was ik moeder. Een moeder die haar kindje, hoe klein ze ook was, koesterde in haar buik en in haar hart.
Zodra ik wist dat ik zwanger was, veranderde mijn toekomst. Vooral in mijn hoofd natuurlijk, want praktisch gezien was alles nog hetzelfde. Maar in mijn hoofd en in mijn hart was mijn kindje geboren, deed ik haar in bad, zong ik liedjes voor haar, bracht ik haar naar school en knuffelde ik haar als ze verdrietig was. Voor mij wás ze er al! Al vanaf het eerste moment was ze mijn dochter die ik liefdevol wilde verwelkomen: Daisy Olivia.🤍
Helaas liep dit anders en heb ik haar maar 11 weekjes in mijn buik mogen dragen. Ondanks dat het dus al 13 jaar geleden is, kan ik het me het moment dat ik haar verloor nog helemaal voor de geest halen. Alsof het gisteren was…
De pijn, de wanhoop en het intense verdriet… ik kan het me nog zo goed herinneren.
En toch zijn dat niet de dingen waar ik het meeste bij stil sta. Wat ik me vooral herinner is de liefde en de verbondenheid. Mijn dochter leeft namelijk in mijn hart en is daar al een hele dame van 12,5. Mijn Daisy heeft mij moeder gemaakt en ze is altijd bij me, net als haar zusje Jinthe. De verbondenheid met hen, koester ik! Daar ben ik intens dankbaar voor!
In de eerste periodes na mijn miskra(a)m(en) heb ik vaak genoeg gedacht: “Was ik dan maar nooit zwanger geweest.” De pijn was gewoon té groot.
Nu denk ik daar heel anders over. Natuurlijk had ik mijn meiden liever hier bij mij! Dat gevoel blijft. En toch ben ik vooral dankbaar voor het feit dat ik zwanger geweest ben, dat ik die verbondenheid voel. Mijn hele traject en mijn miskramen hebben me ook gemaakt wie ik ben. En ik ben blij met wie ik ben en geniet elke dag weer van het leven, van mijn leven!
Ik kies er elk jaar voor om bewust stil te staan bij zowel de dagen waarop ik mijn meiden verloor als bij de dagen dat ik uitgerekend was. En hoe mooi is het dat waar het eerst vooral dagen van verdriet en pijn waren, het nu vooral dagen van dankbaarheid zijn. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer verdrietig ben, zeker niet! Dat verdriet en het gemis horen ten slotte ook bij mij en die gevoelens mogen er zijn. Door ze toe te laten op de moment dat ik geraakt word, komt er juist weer meer ruimte voor andere dingen.
Het leven is mooi! 🤍