In de diverse groepen op social media lees ik vaak dat vrouwen met een onvervulde kinderwens zich buitengesloten voelen, het buitenbeentje. En elke keer als ik dat lees, raakt me dat. Want waar komt dat gevoel van er niet bij horen toch vandaan? En, nog belangrijker, wat kunnen we eraan doen?
In onze maatschappij is het krijgen van kinderen de norm. Nadat je enige tijd een relatie hebt, komt vaak ook de vraag (van uit jezelf, of vanuit anderen) of je kinderen wil. Een vraag waarop de een volmondig ‘ja’ zegt, een ander ‘nee’ en weer een ander weet het niet zo goed. Een vraag die je vooral aan jezelf moet stellen (en je eventuele partner natuurlijk), want welke keuze je ook maakt, het is een goede keuze!
Alleen pakt de praktijk helaas nog wel eens anders uit. Zo zijn er mensen die eigenlijk geen kinderen wilden dan toch ‘ineens’ zwanger, en blijven er daarnaast zoveel mensen tot hun grote verdriet kinderloos. Zeker als je wens enorm groot is, is dat een harde dobber en echt een heel proces om dat te accepteren en te verwerken.
Naast je eigen proces heb je ook nog de buitenwereld. Die buitenwereld waarin het lijkt alsof ‘iedereen’ maar ‘gewoon’ kinderen krijgt en jij daardoor in een wereld terecht komt waar je niet bij lijkt te horen. En hierdoor kun je je een buitenbeentje voelen.
Maar niets is minder waar! Je bent zeker geen buitenbeentje! Integendeel. Onze wereld, onze omgeving heeft ons ook nodig, wij zijn waardevol en horen erbij.
Met alle liefde die we graag aan onze kinderen hadden willen geven, kunnen wij zoveel betekenen voor de mensen om ons heen. Als liefdevolle tante, als leuke buurvrouw, als gepassioneerde dierenverzorgster, als vrijwilligster bij een organisatie die je aan het hart ligt, als goede vriendin, als dochter, als zus, als werkneemster, als partner, als vrouw! Als de prachtige vrouw die je bent! Een vrouw die ertoe doet!
Carla Beukers