In Memoriam – Inge Boele
10.08.1981 l 18.08.2021
Nu alweer vijf jaar geleden kwam ik in contact met Inge. Zij was een van de eerste die reageerde op mijn oproepje voor mensen die mee wilden schrijven aan mijn boek ‘De hoop voorbij’.
In de loop van de jaren is er tussen ons een fijne vriendschap ontstaan. En nu… nu is Inge er niet meer.
In haar eerste mail schreef Inge: “Door mijn psychische stoornis heb ik jaren geleden al de keuze gemaakt geen kinderen te krijgen in dit leven. Ik heb zelfs besloten mij te laten steriliseren zeven jaar geleden, omdat mijn verwarde hoofd nog al eens aan de haal ging met het idee van wel of juist geen kinderen moeten krijgen. Ik heb vrede met het feit dat ik en mijn partner geen kinderen zullen krijgen, de wens is in ons geval niet heel groot gelukkig. Toch is het zwaar geweest, en soms nog, dat ik hierin eigenlijk ook weinig keuze had. Ik kan een kind niet aan, buiten dat ik mijn eigen kind niet wil belasten met mijn genen.”
Een heftig verhaal dus, een verhaal waaruit naast haar psychische stoornis ook haar kracht sprak. Want wat was het een sterke vrouw! Dit is ook terug te lezen in haar verhaal in het boek. Een verhaal zó open en oprecht, dat ik er nog steeds stil van word.
Al snel bood Inge me haar hulp aan: “Kan ik verder nog iets betekenen op het gebied van marketing? Bijvoorbeeld een mooie website bouwen? Of helpen met een facebook advertentiecampagne? Ik denk graag mee!”
Een aanbod dat ik met beide handen aanpakte, want van websites en marketing had ik echt geen kaas gegeten, dus wat was het fijn dat zij mij hiermee wilden helpen! Zo bouwde ze twee prachtige websites en adviseerde ze me in het hele social media gebeuren. In de loop van de jaren heeft ze me geleerd om steeds meer zelf te doen. Inge was dan vaak nog trotser dan ik als het me gelukt was om bijvoorbeeld iets op de website te plaatsen. Dat dat volledig dankzij haar goede uitleg kwam, dat leek ze even te vergeten. Ze was oprecht trots dat het mij gelukt was, de schat.
Daar waar ons contact dus ‘zakelijk’ begonnen is, ontstond er op een gegeven moment echt een band tussen ons. Ik ben hier enorm dankbaar voor, vooral ook omdat we dat vlak voor haar dood nog tegen elkaar uitgesproken hebben.
Als we elkaar spraken ging het vaak eerst over hoe het met ons beiden ging en wat er speelde in ons leven. Ondanks al haar eigen problemen, had ze altijd oog voor een ander. Haar oprechte belangstelling, warme persoonlijkheid, wijsheid én humor waren kenmerkend voor Inge. Als ik aan haar denk, denk ik dan ook vooral aan hoe lief en betrokken ze was. Aan hoe ze kon genieten van de goede momenten en de mensen om haar heen en hoe bewust ze leefde.
Daarnaast was ze dus ook erg ziek en ging haar hoofd steeds vaker met haar aan de haal, waardoor ze steeds vaker opgenomen moest worden. De verwarring werd erger en zowel de fysieke als geestelijke pijn was ondragelijk. Álles heeft ze gedaan om hiermee om te gaan, om het te laten stoppen… alleen was er niets dat hielp. Ze wilde zo graag leven, alleen was het lijden te groot. En dus heeft Inge de keuze gemaakt om uit het leven te stappen. Een keuze waar ik diep respect voor heb, ook vanwege de zorgvuldigheid waarmee ze het gedaan heeft en de wijze waarop ze ook hierin dacht aan de mensen die er achter zouden blijven.
Op 24 augustus was haar ‘Bevrijdingsdag’, zoals Inge haar uitvaart noemde. In een prachtig openluchttheater namen we afscheid van een bijzonder mens. Tussen de mooie muziek (die Inge zelf had uitgezocht), haar broer die een lied zong (dat haar vader had geschreven) en lieve woorden van haar naasten, hoorden we ook Inge. Op haar laatste ochtend had ze nog een laatste boodschap ingesproken. Nu ik eraan denk, stromen de tranen weer over mijn wangen.
Want wat moet je sterk, liefdevol en krachtig zijn om zelfs in je laatste momenten zó stil te staan bij de mensen die je achter laat.
Op de rouwkaart had Inge het volgende gedicht geplaatst:
Hoop is niet hetzelfde
als optimisme.
Evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid
dat iets zinvol is,
ongeacht de afloop.
Vaclav Havel
En in de kaart haar eigen woorden:
“Met de hoop zinvol geweest te zijn in jouw leven, al was het maar een beetje.”
Inge
Nou, dat kan ik volmondig beamen!! En dan heb ik het zéker niet alleen over haar verhaal in ‘De hoop voorbij’ en wat ze allemaal voor mijn website heeft gedaan (waar ik overigens énorm dankbaar voor ben)! Ik heb het dan vooral over de vriendschap en gewoon over de schat die ze was! Ze raakte me altijd diep met haar puurheid en oprechte belangstelling.
Dus ja, ze is dus zéér zinvol geweest in mijn leven en ik ben intens dankbaar dat ik haar heb leren kennen en dat ze een deel was van mijn leven. 💚
Carla Beukers
