Wat hebben kinderloosheid en corona met elkaar te maken? In eerste instantie helemaal niks, want het een staat natuurlijk los van het ander. In die zin is er dus helemaal geen verband zou je zo zeggen. Toch heeft deze hele corona periode wel degelijk facetten die mensen met een onvervulde kinderwens (kunnen) raken.
Denk bijvoorbeeld eens aan het thuisonderwijs. Máándenlang waren de scholen gesloten en kregen kinderen dus thuis onderwijs. Dit was voor veel ouders een pittige klus, vooral voor degene die thuis moesten werken. Want ineens waren ze moeder, werknemer, (evt.) partner én leerkracht tegelijk. En al die ballen moesten tegelijkertijd hoog gehouden worden. Zeker geen gemakkelijke opgave lijkt mij zo. Je las en hoorde dan ook regelmatig geluiden van (werkende) ouders dat ze het heel zwaar vonden en sommigen het zelfs nauwelijks trokken. Iets wat ik me overigens heel goed voor kan stellen, het lijkt mij ook echt een moeilijke combinatie.
Maar daarnaast hoorde en las ik ook de geluiden van mensen die ongewenst kinderloos zijn, waarvan sommigen vonden dat die ouders niet moesten klagen, want ze zouden zó met ze willen ruilen. Ook deze geluiden snap ik heel goed. Want als je kinderwens zo enorm groot is en maar niet vervuld wordt, dan kan het moeilijk zijn om van ouders te horen hoe zwaar ze het hebben. Niet uit disrespect, maar puur uit een gevoel van onmacht en een stukje jaloezie. Want die ouders hebben dat wat jij zó graag zou willen… en toch klagen ze.
Persoonlijk vind ik dat beide gevoelens er mogen zijn: de jaloezie, maar ook het gevoel van de ouders dat het allemaal (te) veel is. Beide kanten van de medaille zijn ten slotte begrijpelijk. Wel is het denk ik belangrijk dat we ook beide kanten blijven zien. Dat wil (in mijn ogen) zeggen dat ouders dus ook wel degelijk het recht hebben om aan te geven dat ze het zwaar hebben. En dat je als kinderloze dus ook aan mag geven dat je het moeilijk vindt om dit te horen.
Hoor elkaar en zie elkaars worstelingen.
Verder heb ik ook de term ‘corona-baby’ al voorbij horen komen. Een term die natuurlijk bedoeld is voor de baby’s die verwerkt zijn in de lockdown. Het was te verwachten natuurlijk dat die zo gezegd zouden worden, maar ik merk dat het ook wel confronterend is. Ergens benadrukt dit het feit dat het bij mij niet gelukt is, terwijl sommige anderen er ‘alleen maar’ een lockdown voor nodig hebben. Niet rationeel, ik weet het. Maar soms is dat gevoel er nou eenmaal en dat mág ook. Ik laat dat soort gevoelens er dan maar gewoon even zijn, om ze vervolgens te relativeren en weer door te gaan met de orde van de dag.
Wat ik me nog wel afvraag is of er een verschil is in de gevoelens van eenzaamheid in deze periode tussen mensen mét kinderen en mensen zónder kinderen. In hoeverre is deze lockdown voor mensen die (ongewenst) kinderloos zijn, eenzamer, omdat je geen kinderen hebt om je op te richten? Omdat je door het thuiszitten meer geconfronteerd wordt met je gemis? Hoe is dit voor jou?
Zelf ervaar ik die eenzaamheid niet zo. Dit heeft natuurlijk ook te maken het met feit dat ik al jaren arbeidsongeschikt ben en dus gewend ben om veel alleen te zijn en een ‘klein wereldje’ te hebben.
Kortom… er is dus ergens toch een soort van verband tussen corona en een onvervulde kinderwens. Aan ons om ook hier het beste van te maken. Zorg goed voor jezelf!
Carla Beukers