Lief hart, ik ben je kwijt. Ergens onderweg heb ik je laten staan. Besloot mijn hoofd dat ze het alleen moest doen. Het zou maar voor heel even zijn. Ik wilde je echt weer meenemen als alles wat rustiger was. Maar nu ben ik je kwijt.
Lief hart, het is zo stil. Het leven leek ineens veel rustiger als jij je niet bemoeide met mijn keuzes. Als ik weldoordachte beslissingen maakte zonder jouw gefluister in mijn oor. Geen hoofdpijn meer omdat je ruzie maakte met mijn brein. Geen slapeloze nachten meer omdat je mij liet huilen om mijn gemis. Geen moeilijke momenten meer omdat je elke maand weer brak in 1000 stukjes. Nu is het rustig, evenwichtig en stil. Heel erg stil.
Ik had niet gezien dat je niet alleen was achter gebleven. Dat jij je niet had kunnen scheiden van je beste vriend. Dat Emotie hand in hand met jou mij na keek, toen ik wegliep van jou, mijn hart. Samen bleven jullie achter, losgescheurd en alleen gelaten.
Nu ben ik sterk, zeggen ze.
Nu ben ik krachtig, denken ze.
Ze heeft het een plekje gegeven, mompelen ze.
Ze gaat door met haar leven, prijzen ze.
Maar ik mis je, mijn hart. Met jou ben ik mijzelf verloren.
Hilde