Carla was als kind altijd heel duidelijk als je vroeg wat ze wilde worden: moeder en juf. Ze was altijd bezig met poppen, zogenaamd om ze te vertellen hoe ze dingen moesten doen. Heel vertederend was dat. Op haar 18e ging ze op kamers wonen en studeerde ze op de Pabo. Die droom kwam uit na het afronden. Wat genoot ze van het juf zijn. Ze kwam regelmatig met heel enthousiaste verhalen thuis.
Op een gegeven moment ontmoette ze haar toekomstige (ex-)man. Ze woonde toen in De Meern en genoot met volle teugen van het samenzijn met hem. Na verloop van tijd kochten ze een huis in Utrecht op nog geen 200 meter van ons huis. We hebben altijd een heel goed contact gehad en nog steeds. Toen ze 24 was vertelde ze enthousiast dat ze gestopt was met de pil, want ze wilden samen heel graag kinderen. Vanaf dat moment was het iedere maand een heftige teleurstelling als ze weer ongesteld was. Als moeder voelde ik haar verdriet. Gevoelsmatig liggen wij namelijk zo op één lijn, dat we bijna altijd aanvoelen hoe de ander zich voelt. Dat is een zegen, maar soms ook een last. Dan voelde ik haar verdriet, zelfs als ze niet bij ons was.
Vijf jaar na haar trouwen besloten ze om te gaan scheiden. Heftig ook voor ons, maar zeker voor haar. Als ouders voelden we ontzettend met haar mee en we zijn dan ook met ons drieën bezig geweest op zoek naar een ander huis. Ook dat was niet ver bij ons vandaan. De kinderwens bleef uiteraard heel sterk. Ook al kreeg ze daarna nog andere relaties, de kinderwens bleef onvervuld. Ik voelde haar verdriet, ik zag wat het met haar deed. Vreselijk om zo’n intense wens niet vervuld te zien worden. Ze was inmiddels weer begonnen met IUI behandelingen. Heftig hoe ze reageerde op al die hormonen. Kort lontje enzo. Ik zag en voelde haar strijd. Na de 7e IUI bleek ze zwanger te zijn. Geweldig!!! Wij als ouders gingen met haar een cadeau kopen voor dit heugelijke feit. Maar de miskraam kwam korte tijd later. Zo verdrietig was Carla, maar ook ik voelde me intens verdrietig. Ik had het haar zo gegund. Samen met haar vader heeft ze de vrucht begraven in een bos in de buurt. Ik kon het niet aan om met haar mee te gaan. De relatie die ze toen had heeft het hierdoor niet gered. Weer was ze alleen. Heel stoer besloot ze om in haar eentje verder te gaan met IVF behandelingen. Ze vroeg een homovriend of hij donor wilde zijn en die stemde in. Weer hormonen, weer behandelingen. En op 1e Kerstdag 2013 kwam ze bij ons enthousiast vertellen dat ze zwanger was. Wat was ik blij, wat voelde dat goed. Ik gunde haar zo een kindje van haarzelf. Maar een maand later ging het weer mis… Weer een miskraam. Mijn man en ik waren ’s avonds bij haar terwijl ze heel heftige weeën had. Wat vreselijk om mee te maken, voor haar, maar ook voor mij. Ik wilde dat ik het van haar over kon nemen, maar dat ging uiteraard niet. Het breekt vanbinnen om te zien dat je dochter zoveel pijn en verdriet heeft. De volgende dag was ik wel in staat om samen met haar de vrucht te begraven. Ik voelde me dankbaar hier bij te zijn.
Na die tijd stortte ze in. Ze was inmiddels 42 en besloot om niet verder te gaan met de behandelingen. Ze heeft een aantal maanden nodig gehad om hier bovenop te komen. Ik had het haar zó gegund een kindje voor haar zelf, maar helaas heeft het lot anders beslist. Ik ben trots op haar zoals ze met deze situatie omgaat en ik hou óntzettend veel van haar.
Margaret Beukers-van Rooij