| Ik wil graag iets kwijt over wat mij 9 jaar geleden gegrepen heeft en me in vervoering blijft brengen. In 2012 ben ik in het ziekenhuis beland en heb een naam van een ziekte meegekregen, de ziekte van Crohn. Een korte naam, maar een diverse uitkomst van ziektebeeld. Mijn darmen waren ontstoken en ik nam niets meer op van voedingstoffen. Bij mij had het gezorgd voor een extra ontsteking tussen mijn organen. Tijdens de operatie had de chirurg een abces, ter grootte van een tennisbal, weggehaald van mijn eileider. De gevolgen zijn ernstig en niemand heeft me er op voorbereid. Ik was toen 24 jaar. Ik was tot mijn oren verliefd op de man waarbij ik nu al 11 jaar mee samen ben en getrouwd. We wilden graag een kindje, een goede stap voor een gelukkig stel. Een verbintenis die ons samen zou doen groeien. De gynaecoloog zag mijn verslag van de operatie en vertelde ons dat we direct ons plan in actie moesten zetten, voor het misschien te laat zou zijn en de eileiders zouden verkleven. We waren nog maar één jaar samen en hadden al een heel grote keuze als koppel. De dag erna belde de gynaecoloog mij terug op in paniek. We mochten nog niet aan onze kinderwens beginnen, want ik was niet volledig hersteld van de operatie en mijn ziekte gierde door mijn lichaam. Voor mijn ziekte te laten ‘slapen’ had ik 6 jaar nodig. Hierna probeerde we het nog eens. Zonder geluk. De pil die ik toen slikte was ook veel hoger dan bij een normale behandeling. Deze was voorgeschreven om heel hevige pijn tijdens mijn menstruatie te onderdrukken. De gynaecoloog zei toen dat de pijn te vergelijken viel met weeën. Ik heb een trauma opgelopen van de operatie. De gynaecoloog heeft geen raad gevraagd aan mijn vroegere chirurg. Hij had ze kunnen helpen tijdens de operatie en advies kunnen geven dat ik een pijnpomp moest hebben in plaats van morfine. Nu was er enkel een andere gynaecoloog opgeroepen, die na de operatie melde dat ze even vreesde dat ze door m’n darm hadden gesneden. Deze handeling had er voor gezorgd dat ik één jaar later opnieuw geopereerd moest worden. Mijn darm was gesprongen, 30 cm was bewegingsloos, dood. Dit trauma en ook de pijn van de endometritis zorgen er voor dat ik nog altijd mijn pil blijf slikken. Ik weet niet wat ivf zou doen met mijn ziekte. Ik ben enorm bang dat deze pijn weer in mijn leven komt en dat mijn ziekte weer een operatie vereist. Ik voelde me eenzaam en het was weer op het nippertje gered geweest van de dood. De gynaecoloog heeft me niet begeleid en ik voel me in de steek gelaten. Ik ben bang om dit weer tegen te komen. Ondertussen ben ik terug ziek geworden en moet weer medicatie nemen. Dit is niet gewoon een pilletje nemen. Ik heb de zwaarste vorm van Crohn. Geen toekomst voor een kindje. Graag plaats ik mijn verhaal anoniem (naam bekend bij de redactie). Ik heb het er soms moeilijk mee als er iemand me aanspreekt over mn ziekte, vooral als ik juist even aan het genieten ben en in een goede flow zit. Ik probeer zoveel mogelijk mijn ziekte niet te zijn als persoon. Dit is niet altijd gemakkelijk omdat ik ermee opsta en ermee ga slapen. |
