Ik was altijd al dol op kinderen, had poppen en knuffels waar ik graag over moederde, en ik wilde geen carrière maken, maar moeder worden…
Helaas duurde het tot mijn achtentwintigste tot ik de ware ontmoette op een Star Trek bijeenkomst in Scheveningen! Gelukkig wilde hij ook kinderen en na een paar jaar nog even van onze vrijheid te hebben genoten en ook in het huwelijksbootje te zijn gestapt, besloten we ervoor te gaan.
Na een jaar proberen ging ik maar eens naar de huisarts. Die nam mij niet serieus, want we waren pas een jaar bezig. Haar opvolgster nam ons wel serieus en we stapten in de medische molen.
Bij mijn man was gelukkig alles in orde, dus was ik nu aan de beurt. Na een vervelende ervaring met een botte gynaecoloog kwam ik na een tip in het Meander ziekenhuis terecht. Weer onderzoeken, dat leek allemaal goed, dus nog eens een half jaar proberen.
Weer niks, dus weer bloedonderzoek en daar kwam nu uit dat ik vervroegd in de overgang was. Ik moest zo snel mogelijk geholpen worden en na een mislukte IUI poging gingen we voor IVF.
Zware hormonen, maar bij alle twee de pogingen in 2012 kwam er maar een eicel mee. Helaas wilden allebei de embryo’s niet blijven zitten, ik verloor ze allebei na twee weken.
Toen begon het UMC Utrecht een donoreicellen bank en we besloten om ons op de wachtlijst te laten zetten. Na vier jaar hoorden we dat we aan de beurt waren, maar ondertussen kwamen bij mij de twijfels. Een eventueel kindje zou niets van mij hebben, dat deed pijn, wat anderen ook zeiden.
Na een gesprek met een maatschappelijk werkster besloot ik om een gedicht te schrijven voor het kindje van ons samen wat er nooit zou komen. Iedereen was onder de indruk en het deed me goed, het hielp mij mijn verdriet te verzachten.
Ik schrijf nog steeds gedichten, ik ben echt trots op mezelf!
Na twee pogingen met donoreicellen (dit keer waren er drie embryo’s) was het traject ten einde. Ik had alles gegeven, en was op. Hoe nu verder?
Totdat er vorig jaar op mijn werk in een verpleeghuis een hele leuke, lieve vakantiekracht kwam werken Ik moest 3 dagen met hem werken en het klikte snel. Aan het einde van zijn vakantie besloten we om contact te blijven houden en hij is mijn oogappeltje geworden. Nu kan ik over hem moederen en dat is zo fijn!!
Ik heb veel steun aan hem, kan altijd mijn verhaal bij hem kwijt, en hij geeft me weer hoop, net als een andere lieve collega met wie ik bevriend ben geraakt!
Ik ben de afgelopen jaren op mijn werk gepest met mijn ongewilde kinderloosheid, uitgelachen of veroordeeld als ik weer eens wegliep als het over kinderen ging of zwangerschappen, maar door deze collega en mijn oogappeltje sta ik erboven, ben ik sterker geworden en gegroeid!
Als er een deur dichtgaat, gaat er altijd weer een raam open! Ik zie de toekomst zonnig tegemoet! Zo komt alles toch nog (op een andere manier) goed!
Dit is het gedichtje wat ik in ons herinneringskaartje heb geschreven:
Dit had het geboortekaartje kunnen zijn
van Lenka, Sietske, Jesse-Koen, Sietze-Tomas en Marielle-Marjolijn.
Maar zij werden nooit geboren
Wij hebben onze vlinderkindjes helaas verloren
Er komt niemand op visite om beschuit met muisjes te eten,
of om vingertjes of teentjes te tellen
We hoeven niemand iets te laten weten,
niemand hoeft te bellen
Maar wij hebben weer andere mooie dromen
En er is een ander bijzonder iemand in ons leven gekomen
Ons oogappeltje Sietze!❤
Mariska