Je kent ze wel… van die gezellige kletsende moeders samen in de speeltuin, de kinderboerderij of gewoon op straat. Samen keuvelend over de kinderen, die ondertussen heerlijk aan het spelen zijn, lekker rondrennen of vanuit hun kinderwagen naar elkaar kijken.
Alledaagse situaties die we, logischerwijs, heel vaak weer zien.
Meestal valt het me niet zo op, vind ik het leuk om naar te kijken of bekijk ik het heel neutraal. En soms… soms steekt het. Steekt het me dat ik die alledaagse dingen nooit meemaak én dat ik ook dat ogenschijnlijke makkelijke contact tussen moeders niet kan ervaren.
Het ziet er in ieder geval altijd zo makkelijk en ongecompliceerd uit. Je zou bijna denken dat je als moeder (ik schrijf dit blog even volledig uit oogpunt van een vrouw, sorry mannen 😉) automatisch en volledig moeiteloos contact maakt en nieuwe vriendinnen maakt. De kinderen gaan samen spelen en worden vriendjes en hup, de moeders zijn gelijk vriendinnen.
Dat dit echt niet zo makkelijk gaat als ik hierboven beschrijf, weet ik natuurlijk wel. Na mijn jarenlange ervaring in het onderwijs ken ik ook de andere kant. De moeders die over elkaar roddelen, de moeders die elkaar (stiekem) helemaal niet zo aardig vinden, de kliekjes die ontstaan en die andere moeders buitensluiten, de moeders die nergens tijd voor hebben én de moeders die in dat web van al die andere moeders helemaal geen aansluiting vinden of daar geen behoefte aan hebben.
Kortom… het hebben van kinderen is helemaal geen garantie voor al die gezellige ‘moeder-onderonsjes’.
En toch… ondanks het feit dat ik dit weet, steekt het soms toch stiekem even. Zoals vandaag toen ik twee moeders, gezellig kletsend, voorbij zag lopen nadat ze hun kinderen uit school gehaald hadden. Even voelde ik een steek van jaloezie, voelde ik me een buitenstaander.
In de loop van de jaren heb ik geleerd om dat gevoel niet te veroordelen en niet te negeren of weg te stoppen… het mag er namelijk zijn! Door het gevoel toe te laten en er niet tegen te vechten, voel ik het dan ook net zo makkelijk weer wegvloeien. En daardoor ontstaat er weer ruimte voor dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mooie dingen in mijn eigen leven, voor de onderonsjes met mijn vriend, familie en vrienden en mijn hondje. En dankbaarheid voor de leuke contacten die ik hier in de buurt heb met verschillende buurvrouwen… die overigens allemaal moeder zijn 😉
Want weet je… ook zonder kinderen is het leven zó leuk en kun je dus ook hele leuke contacten opdoen in je eigen omgeving.
Anders… maar daarmee niet minder waardevol!