Er kan veel gebeuren in korte tijd, niet alles gaat altijd zoals je denkt. Toen ik mijn verhaal vertelde in het boek De hoop voorbij, was er nog geen zichtbaar wolkje aan de lucht maar nadien kwamen er wel meer wolkjes.
Mijn man, inmiddels ex man, en ik waren een stabiel en hecht stel en waren door alle moeilijke periodes echt gek op elkaar gebleven. We leken ook steeds dichter naar elkaar toe te groeien tijdens het hele proces om zwanger te worden. Achteraf is dit niet zo geweest, of je hoopt dat het zo is en dan ga je er ook in geloven.
Ik ben over het algemeen een extrovert type en mijn ex meer introvert. Hij praatte niet altijd over zijn gevoelens en wat het hele proces met hem deed. Als je er midden in zit, zie je dit niet altijd. Je denkt: “Het zit goed, we vullen elkaar aan en delen het verdriet”.
Van onze laatste ivf poging raakte ik zwanger, maar helaas eindigde dit na zeven weken in een miskraam. Dit resulteerde bij mij in een flinke burn-out. Al die jaren was ik erg flink geweest en schoof alle ellende opzij, maar na die miskraam leek alles eruit te komen. Het was een zware tijd voor ons beiden en ik kreeg veel steun van hem. In deze periode ben ik ook gaan schrijven om het verdriet van mij af te schrijven. Na deze zware periode waarin ik ook therapie heb gehad, heb ik afstand kunnen doen van mijn kinderwens. Dit was een moeilijk proces. Mijn ex volgde mij hierin en ik dacht: “Het komt goed. Samen komen we er wel”.
Maar helaas kwamen we er samen niet en doordat we een huis hadden gekocht dat geheel opgeknapt moest worden, liepen de spanningen onbewust meer op. Op een gegeven moment knapte er iets bij ons beiden en kwamen we erachter dat we elkaar de afgelopen jaren zijn verloren.
Alles stond in het teken van een kindje krijgen, dit moest gewoon lukken. We gingen gewoon door en alles moest hiervoor wijken. Hierdoor deden we samen geen leuke dingen meer en kostten veel dingen veel energie. Dan ga je verder op de automatische piloot en word je eerder goede vrienden dan man en vrouw.
Wat ik zelf ook heb onderschat, is hoe groot de impact is van ongewenst kinderloos zijn binnen een huwelijk. Je denkt dat je sterk genoeg bent om het aan te kunnen maar als je te weinig hierover praat kan het mis gaan. Als de een zich niet goed durft te uiten en mee gaat met de partner, loopt het een keer mis. Daarom is het zo goed om te blijven praten, luister naar elkaar ook naar wat niet gezegd wordt.
Het doet pijn om je huwelijk te moeten opgeven na twaalf jaar, maar als je allebei ongelukkig bent kun je elkaar ook niet meer gelukkig maken.
Het is niet alleen de schuld van het ongewenst kinderloos zijn, maar het heeft bij ons een grote rol gespeeld. Niet altijd alles is zoals het lijkt. Iedereen viel bijna van de stoel toen we aankondigden dat we uit elkaar gingen. Iedereen vond ons zo’n mooi, stabiel, hecht team, maar helaas is het achter de deuren soms anders.
Ik heb geen spijt dat we zolang bezig zijn geweest om een kindje te krijgen, maar wel spijt dat we in deze periode niet goed naar elkaar hebben geluisterd en te weinig hebben geëvalueerd hoe een ieder erin stond. Als we dit meer gedaan hadden was het misschien anders gelopen, maar dat is achteraf.
Ondanks alles hebben we ook mooie tijden gekend en dat is ook wat waard.
Inmiddels ben ik een paar maanden verder en ik heb mijn draai redelijk gevonden. Het alleen zijn valt niet altijd mee, maar ik maak er wat van. Ik doe leuke dingen maar soms zijn sommige dagen nog lastig. Bijvoorbeeld Moederdag, dat vond ik altijd een lastige dag, maar nu ik alleen ben kwam het wat harder binnen dan voorgaande jaren. Toch merk ik dat deze ervaringen je ook weer sterker maken.
Liefs,
Sanne