Omdat we geen kinderen hebben, heb je veel tijd voor jezelf. Geen uren waarop je thuis wordt verwacht, een uurtje langer slapen op je vrije dag, geen haan die daar naar kraait. Kijk ik naar mij zussen dan is zo’n vijfde deel van hun leven automatisch gevuld met de zorg die hun kinderen nodig hebben. Dat zijn heel wat dagen en nachten waarbij ze weinig tijd hebben voor een eigen invulling aan het leven.
Ik blijf dat lastig vinden: “Hoe vul ik mijn dagen?” Mijn man kan echt wel voor zichzelf zorgen. Die wordt er niet gelukkiger op als ik hem op zijn wenken zou gaan bedienen. Daarnaast ben ik niet een vrouw die gelukkig en in extase raakt bij de gedachte om het huis een grote schoonmaakbeurt te geven. Wat blijft er dan over? Waar vullen de vrouwen dat vijfde deel van hun leven mee als ze geen kids hebben? Zelf weet ik dat ik een deel van die uren kwijt ben geweest aan het accepteren en rouwen van een toekomst zonder eigen kinderen. Alleen nu de tranen minder voelbaar zijn en we meer gaan genieten van de vrijheid van een kinderloos leven, blijft daar toch die prangende vraag: “Waar vul ik mijn vrije dagen mee?”
Dan hoor ik die stemmen: “Maar je hebt je werk, je kerk, je relaties, vrienden en je activiteiten”. Dat klopt! Alleen wanneer ik later in mijn bejaardenhuisje zit en afhankelijk ben geworden van de zorg door anderen, dan wil ik kunnen delen over alle prachtige dingen die we hebben gedaan, ontdekt en opgebouwd. Dat het meer mag zijn dan herinneringen van dagen waarin ik mijn ritme niet kon vinden, dagen waarin je niemand anders sprak dan alleen je man en je huis gevuld is met stemgeluiden van je favoriete Netflix serie. Dat wanneer iemand dan spreekt over zijn kindskinderen, mijn hart niet zal breken, omdat ik heb ontdekt wat mijn passies en liefde in het leven zijn geweest.
Maar welke stappen moet ik daar voor zetten? Een vakantiehuisje kopen, een hobby bedenken of zal ik een nieuwe liefde zoeken? Dat laatste denk ik maar eventjes niet. Ik hou van mijn man en geniet elke dag opnieuw van zijn lach, zijn zorg en liefde voor mij. Zijn aanwezigheid vult mijn leven, soms meer dan ik zou willen toegeven. En ik weet dat zonder hem mijn leven ontzettend saai en eenzaam zou zijn. Dan denk ik aan die vrouwen en mannen die dit niet mogen beleven, die naast de onvruchtbaarheid, het verlies van hun kindje, ook dit geluk ontnomen is of misschien wel nooit zal worden gegeven. Ik deel mijn verdriet met mijn man, hij met mij. We bedenken samen onze vakantieplannen en bouwen samen aan één toekomst. Dat heeft iemand die alleen is niet. Die is alleen, helemaal alleen. Het klink misschien een beetje depressief of mensonterend maar dat bedoel ik absoluut niet. Er zijn mensen die geen partner hebben, geen kind, misschien geen werk, geen hobby en geen zin meer in het leven omdat het lijkt dat alles hun is ontnomen, niet gegund of voor hun is weggelegd.
Het denken aan hun verlies vult mijn vrije uurtjes niet op, maar ik besef nu des te meer dat we onze zegeningen mogen tellen, elke dag opnieuw. Op te houden met focussen op datgene wat we niet hebben en wat anderen wel gegund is. Wat maakt het vandaag uit, wat ik later wil vertellen? In plaats daarvan mag ik genieten van de uurtjes extra slapen, Netflixen op rare momenten van de dag en bovenal genieten van mijn man, die ontzettend veel van mij houdt.
Liefs Mirjam