Zondag worden ze alweer 15, de twee liefste kinderen van de wereld. De kinderen die mij tante maakten, die ik in mijn hart heb gesloten en die daar nooit meer uitgaan…
Toen mijn zus zwanger was en bleek dat het een tweeling was, vond ik dat eerlijk gezegd best lastig. De gedachte “Waarom krijgt zij er twee en ik geen een?”, is nog wel eens door mijn hoofd geschoten. Gelukkig heb ik een érg goede band met mijn zus en mochten mijn gevoelens er ook gewoon zijn. Naast de enorme blijdschap over haar zwangerschap, mocht mijn verdriet er ook zijn en dat was fijn! Dat maakte dat ik volledig mezelf kon zijn en blijven bij haar, ook tijdens haar zwangerschap en daar ben ik echt dankbaar voor.
Vlak voordat ze ging bevallen, realiseerde ik me dat dit nog wel eens het dichtst bij eigen kinderen ooit kon komen en toen ging bij mij de knop om. Vanaf het allereerste moment dat ik ze zag heb ik ze in mijn hart gesloten en was ik op slag verliefd. Verliefd op twee kleine hummeltjes, die mijn lieve, stoere zus maar mooi ‘gemaakt’ had. Wat waren ze prachtig, mooi en lief.
Toen ik in het ziekenhuis kwam, moesten de verpleegkundigen net wat met mijn zus doen en kreeg ik Niene in mijn armen. Zo’n 20 min heb ik met haar in de gang gezeten, op de grond in een hoekje. Genietend van dit prachtige meisje in mijn armen. Even alleen zij en ik, mijn verliefdheid en mijn tranen.
Finn had bij de bevalling een armpje gebroken en lag daardoor op een andere afdeling. Ik mocht mee toen mijn zus hem voor het eerst écht kon zien. Wat was ik trots en dankbaar dat ik dit mooie en bijzondere moment met haar mocht delen. Tranen van vreugde stroomden rijkelijk.
Ondertussen zijn we dus alweer bijna 15 jaar verder en zijn Niene en Finn opgegroeid tot twee geweldige tieners. Beide met een eigen karakter en een duidelijke eigen mening die ze ieder op hun eigen wijze laten horen. Wat zijn ze leuk, lief, sociaal en gezellig! Dol op spelletjes, lachen, kletsen en gezelligheid.
Gelukkig zie ik ze regelmatig (al is het nooit genoeg) en heb ik een erg goede band met ze. Zo komen ze in vakanties regelmatig logeren en heb ik de ‘afspraken’ met ze gemaakt dat ze nooit te oud mogen worden om hun tante te knuffelen en dat ze ook voor hun oude tante moeten zorgen als ik oud en gebrekkig ben. 😉
Ik geef ze mijn liefde voor jeugdboeken mee, doe spelletjes met ze, klets met ze, geniet intens van ze en knuffel ze zo vaak als ik kan… ook nu nog. Heerlijk!
Het mooie is dat ik soms wat van mezelf herken in ze en dan voel ik me trots. Ik ben er trots op dat ik hun tante ben, trots op mijn zus die het allemaal maar mooi doet met die twee en supertrots op hoe Niene en Finn uitgroeien tot twee fantastische mensen.
Wat is tante zijn toch geweldig!
Soms vraag ik me af of ik ook zo’n band met Niene en Finn had gehad als ik zelf wél kinderen had gehad? Als Daisy en Jinthe wél geboren waren? Natuurlijk was ik dan ook hun tante geweest en aangezien wij als gezin heel hecht zijn, had ik ook dan een goede band met ze gehad. En toch denk ik dat juist doordat ik geen kinderen heb, het tante zijn een extra lading heeft. Dat ik daardoor juist zo’n bijzondere band met ze heb. En daar ben ik enorm dankbaar voor, want dit fijne contact met die twee kanjers had ik voor geen goud willen missen. Wat hou ik toch van ze!
En zondag… dan is het feest! Dan zijn zowel Niene en Finn als mijn zus jarig en zijn wij als gezin bij elkaar om die drie kanjers in het zonnetje te zetten en te verwennen. Ik heb er al helemaal zin in!
Voor mij is tante zijn een eretitel en die draag ik met trots. 💚